رئیس آموزشکده عالی روش‌شناسی علوم انسانی پاریس با تأکید بر اینکه با توجه به شرایط ژئوپولتیک ایران و توازن قدرت و تمام پیچیدگیهایی که در منطقه به صورت ژئواستراتژیک وجود دارد، بهترین مدل برای ایران برای آنکه بتواند خود را در آشوبی که وجود دارد، حفظ کند، این است که آینده پژوهی را خیلی جدی بگیرد، گفت: آینده‌پژوه نه مدیر است و نه کنشگر بلکه کسی است که فقط سناریوهای محتلف را بر اساس روش، اماده می کند و روی میز تصمیم گیر سیاسی یا اقتصادی می گذارد.
آینده پژوهی مشتمل بر مجموعه تلاشهایی است که با استفاده از تجزیه و تحلیل منابع، الگوها و عوامل تغییر و یا ثبات، به تجسم آینده‌های بالقوه و برنامه ریزی برای آنها می‌پردازد. آینده پژوهی منعکس می‌کند که چگونه از دل تغییرات (یا تغییر نکردن) «امروز»، واقعیت «فردا» تولد می‌شود. امروزه تغییرات با نرخ سریع‌تری به‌وقوع می‌پیوندند. تغییرات فناوری و متعاقباً تغییر در دیگر جنبه‌های زندگی، افزایش روز افزون وابستگی متقابل کشورها و ملل، تمرکز زدایی جوامع و نهادهای موجود که به دلیل گسترش فناوری اطلاعات، شتاب بیشتری یافته‌است، تمایل روزافزون به جهانی شدن به همراه حفظ ویژگیهای ملی، قومی و فرهنگی و بسیاری عوامل دیگر، لزوم درک بهتر از "تغییرات" و " آینده" را برای دولتها، کسب‌وکارها، سازمانها و مردم ایجاب می‌کند. آینده اساساً قرین به عدم قطعیت است. با این همه آثار و رگه‌هایی از اطلاعات و واقعیات که ریشه در گذشته و حال دارند، می‌توانند رهنمون ما به آینده باشند. ادامه «تصمیم گیری صرفا چندین آینده محتمل بر اساس تجارب گذشته»، غفلت از رصد تغییرات آتی را در پی خواهد داشت و با تلخکامی روبرو خواهد شد. عدم قطعیت نهفته در آینده برای بعضی، توجیه کننده عدم دور اندیشی آنان است وبرای عده‌ای دیگر منبعی گرانبها از فرصت‌ها. در گفتگو با دکتر محمود دلفانی، رئیس آموزشکده عالی روش شناسی علوم انسانی در پاریس به بررسی این موضوع نشستیم که اکنون از نظر شما می گذرد.
